grudniowa Roratnio-Koszęcińska ponad-setka

Wypad zaklasyfikowałem do kategorii: dłuższa jazda nocna, bo choć w zasadzie nocą głęboką nie jechałem, to jednak szybko zapadający zmrok sprawił, że zdecydowana część trasy w ciemnościach i to bynajmniej nie rozświetlonych światłami miast. Ale po kolei:
W zasadzie dwa odrębne wypady, ale jak zawsze liczę "od spania do spania", zatem dystans i czas jazdy zsumowany.
Rano po ciemku by dotrzeć przez Żabie Doły na Roraty do Bytomia. W tamtą stronę w ciemności, ale powrót już w blaskach wschodzącego słońca.
Dopiero o godzinie 15:15 udało się opuścić biuro. Plan maksimum zakładał dojechanie do Koszęcina i z powrotem na rowerze. Późny wyjazd jednak sprawił, że od razu miałem świadomość potrzeby pokonania w tej sytuacji całej czekającej mnie trasy po ciemku. Do granicy Piekar ulubioną od niedawna trasą przez Żabie Doły (ponownie tego samego dnia), dalej przez Rozbark i ścieżką wzdłuż stawów do ulicy Kędzierzyńskiej. Tutaj trzeba było włączyć lampki. W Piekarach jeszcze szczęśliwie zakończona przygoda z wpłatomatem, który o mało nie zabrał mi karty – i dawaj – najkrótszą trasą z ominięciem jednak ruchliwych odcinków. Na początku deprymująco działała na mnie świadomość tylu kilometrów w ciemnym lesie przede mną, ale szybko się oswoiłem. Z takim reflektorem można jechać w zupełnej ciemności. W drodze powrotnej mijając stację w Koszęcinie rozważałem (ale tylko przez chwilę) pomysł skorzystania z Kolei Śląskich, lecz świadomie puściłem ostatni pociąg, stwierdzając, że beze mnie też pojedzie….
Największa frajda w drodze powrotnej. W lesie niesamowite widoki: tak jasna pełnia Księżyca, że można by jechać bez świateł (co też na chwilę zrobiłem). Klimat lasu nocą jest niesamowity. Światło reflektora wydobywa z mroku coraz to nowe obrazy, cienie drzew majaczą w oddali, trzask gałązek z boku zdradza, że tak całkiem sam to tu nie jestem… Tak: jestem tu gościem, gospodarzami w tym lesie są inne stworzenia Boże. Zatrzymywałem się na chwilę tu i tam, by po zgaszeniu reflektora (tylnej lampki nie używałem w lesie w ogóle) delektować się tą atmosferą i nastrojem. Wyjeżdżając z domu nie przypuszczałem wszakże, że dzięki pełni Księżyca będzie tak jasno. Pieszo dałoby się wędrować bez żadnego światła. W sumie warto było, pomimo, że powrót już po północy: długa trasa i miejscami błoto w lesie dały mi trochę w kość, ale niesamowita frajda jest. Jakby na to nie patrzeć z innej strony: rekordowy w tym roku dystans – i to dopiero w grudniu.




w kościele pod wezwaniem Ducha Świętego w Bytomiu trwa Msza Święta roratnia © TomekChorzow
bytomski kościół pod wezwaniem Ducha Świętego © TomekChorzow
od strony Żabich Dołów wschodzi słońce © TomekChorzow
w Dolinie Górnika w Chorzowie Starym © TomekChorzow
A tu ślady z drugiej dłuższej części trasy:



dojeżdżając do Kalet drogą pożarową nr 6 przed Jędryskiem © TomekChorzow
wjazd do Jędryska © TomekChorzow
akcent kolejowy - semafory przed południową głowicą stacji w Kaletach © TomekChorzow

to już w drodze powrotnej: Kościół pod wezwaniem świętego Józefa w Kaletach na Jędrysku © TomekChorzow
jasna grudniowa noc w lesie koło Kalet (zdjęcie trochę sztucznie rozjaśnione) © TomekChorzow

księżyc na grudniowym niebie © TomekChorzow
kolejny akcent kolejowy: ET22 na czele składu kontenerów przebija się przez ciemności nocy w stronę Kalet © TomekChorzow

w ciemnościach nocy © TomekChorzow

mój własny cień na leśnej drodze © TomekChorzow
tak mnie widzą nadjeżdżający z naprzeciwka © TomekChorzow

grudniowy księżyc wychylił się zza chmur © TomekChorzow

tutaj znowu chmury usiłują go zasłonić © TomekChorzow
komin huty w Miasteczku Śląskim w leśnej przecince © TomekChorzow
Huta Miasteczko Śląskie © TomekChorzow