Z Krakowa do Rzeszowa – część druga

  d a n e    w y j a z d u
    162.50 km
    7.00 km teren
    09:14 h
    Pr.śr.:17.60 km/h
    Pr.max:48.50 km/h
    Temperatura:24.0
    HR max: (%)
    HR avg: (%)
    Podjazdy:918 m
    Kalorie: kcal
    Rower:Accent Nordkapp

Środa, 13 września 2023 | dodano: 26.09.2023

Trasa „nieco” dłuższa niż poprzedniego dnia. Początkowo – do Szczucina wałem wiślanym. Płaska, niewymagająca fizycznie trasa. Zaraz w Kopaczach obok staranne urządzonego (MOR-u – Miejsca Obsługi Rowerzystów), przekraczam mostem rzekę Uszwicę i kieruję się na wałem północ. Od razu niezapomniane, wspaniałe wrażenia jazdy wśród porannych mgieł, w blasku budzącego się dnia, w promieniach słońca przebijających się przez nocną poduchę otulającą nadwiślański krajobraz – cudownie. Czysta radość z jazdy! Ta poranna część trasy była tak niezwykła i piękna (pomimo że znowu po wale wiślanym), że pozostanie w mojej pamięci chyba na zawsze. Dla takich chwil warto pedałować godzinami, aby je przeżyć. Tego nie da się opisać! Poetą nie jestem i nie mam daru tak barwnego oddawania rzeczywistości jak inni, niemniej starałem się zrobić kilka zdjęć by choć one oddały tą atmosferę. Po prawej stronie – poza wałami, z mgły (która osadzała się na mnie, na mojej odzieży i na elementach roweru), wyłaniały się coraz to nowe obrazy: a to pola kukurydzy czy słoneczników, a to winnice, a to domki mijanych wiosek, wieże kościołów czy przydrożne kapliczki. Niemało było też sarenek czmychających po zboczach wału przede mną – samotnym rowerzystą podróżującym o tej porze – wystarczy im reszty doby by spokojnie sobie pohasać. Po lewej stronie wcale też tak monotonnie nie było: na międzywalu też zdarzają się pola i liczne zarośla a miejscami widać też samą Wisłę. To są też takie chwile, kiedy jazda staje się modlitwą zachwytu na cześć Stwórcy, kiedy pieśń „Kiedy ranne wstają zorze”, którą w tym momencie nuciłem pokonując kolejne kilometry, oddaje głębię serca i tego, co się czuje w swoim wnętrzu – kto wie ten wie.
Dobrze, że w pewnym na łuku trasy momencie cofnąłem się o kilkaset metrów i zjechałem na sam cypel naprzeciw Opatowca i Ujścia Jezuickiego, gdzie Dunajec wpada do Wisły. Piękne, klimatyczne miejsce. W zasadzie osiągalne tylko na rowerze – i to o takiej porze dnia. W Wietrzychowicach przeprawa przez Dunajec ciekawym promem, napędzanym tylko prądem wody. Lina rozpięta w poprzek rzeki nadaje mu kurs. Jeszcze w jednym miejscu za Wietrzychowicami chwila wahania czy nie zjechać do Zalipia – zachęcała do tego chata i drogowskaz po prawej stronie. Ostatecznie jednak się nie zdecydowałem na pokonanie dodatkowych kilkunastu kilometrów, mając poczucie tego, ile ich jeszcze przede mną. Wiedziałem też że nie mogę zbyt późno zawitać do Rzeszowa aby skorzystać z noclegu w gościnnych progach domu parafialnego księży Saletynów. Od Szczucina już droga przez mniejsze i większe miejscowości – wytyczona przeze mnie wcześniej przy użyciu portalu Mapy.cz i map Google – w zasadzie perfekcyjnie. Na jednym tylko odcinku między miejscowościami Ocieka i Kamionka wkopałem się w piachy (choć było to wytyczony szlak rowerowy), ale dało radę – kilkanaście metrów trzeba było przejść z buta. Warto było przez te piachy jednak przejechać, by dotrzeć do szczególnego miejsca – leśnej polany z kaplicą ku czci błogosławionego ks. Romana Sitki zamęczonego w Auchwitz w 1942 roku. Takie chwile przywołują mi na pamięć mojego śp. Dziadka…
Im bliżej do Rzeszowa, tym częściej zdarzały się bardzo ostre podjazdy – nawet takie "1:1", których pokonanie na rowerze objuczonym sakwami nie było łatwe, niemniej wszystko udało się z blatu. Na koniec opisu (choć to nie była końcówka trasy) jeszcze jeden „obrazek” z trasy – dość niemiły: za Rydzowem tak paskudnie zaśmiecone lasy i przydrożne rowy, że aż mnie odrzuciło, gdy chciałem się na chwilę zatrzymać i odpocząć w cieniu zagajnika. Ostatecznie to zrobiłem, ale miałem poczucie przebywania na wysypisku śmieci: sterty plastikowych butelek, puszek po piwie, opakowań po lodach – dramat. Chyba napiszę do władz tej gminy – wstyd! Wygląda na to, że część śmieci „wypadła” komuś z okien przejeżdżających samochodów, ale część była przywieziona tu celowo.
Ostatnie kilometry – zwłaszcza za Kielanówką, gdzie w delikatesach tradycyjnie zaopatrzyłem się w prowiant, już całkiem po ciemku – z lampką. W Rzeszowie u Saletynów nocleg i spotkanie ze znajomymi z poprzednich pielgrzymek.
W obydwa te dni przejechałem przez część Polski wcześniej mi nieznaną (poza Krakowem i podrzeszowskimi okolicami), kilkanaście gmin dotknęło koło mojego mojego roweru po raz pierwszy. Warto było przepedałować tych dodatkowych 270 kilometrów przed pielgrzymką dla takich niezatartych przeżyć i zobaczyć jakże malowniczy kawałek najpiękniejszego kraju na świecie – mojej Polski!